W przypadku produkcji najpierw ładujemy program do PIC, który testuje płytkę (za pomocą małej płytki testowej, która niezależnie weryfikuje, czy szyna 3,3 V jest zgodna ze specyfikacją przy użyciu kilku komparatorów, a następnie używamy ADC na PIC, aby sprawdzić wszystko inne. Zostało nam wystarczająco dużo pinów, aby to umożliwić (wymagało to kilku dodatkowych rezystorów, aby działały jako dzielniki napięcia dla napięć powyżej 3 V).

Po zakończeniu testów rzeczywisty kod produkcyjny jest flashowany do mikro. Przeprowadzane są dodatkowe testy, a płytka PCB jest gotowa do montażu w obudowie.

Wszystko to odbywa się za pomocą programu na PC, który wymaga jedynie połączenia operatora na płytce, kliknij jeden przycisk i poczekaj na wynik PASS / FAIL. Wszystkie wyniki testów (w tym odczyty ADC) są rejestrowane. Cały proces (w tym programowanie PIC przez ICD 3) jest kontrolowany przez program na PC, który uruchamia skrypty wsadowe do faktycznego programowania Komunikacja do PIC w celu kontroli testów odbywa się za pośrednictwem jednego UART, których piny są wyprowadzone na płytkę testową (więc oprócz pinów wymaganych do programowania mamy także co najmniej TX / RX).

Kilka takich stacji ustawiliśmy w nasz kontraktowy producent.

Przy okazji ICD 3 jest dużo szybszy niż ICD 2 (USB 2.0 vs 1.1).

Zdobądź pickit 3 i ustaw go w trybie programmer to go.

Mówisz mu, że chcesz, aby programator przeszedł w tryb i ładujesz swój ROM, wtedy nie potrzebujesz już portu USB dla czegoś więcej niż zasilania (tak, nadal potrzebujesz go do zasilania).

Kiedy podłączasz urządzenie, naciskasz przycisk programu, ładuje program i informuje Cię, kiedy jest gotowy, zajmuje mniej niż 20 sekund płyta. Kosztuje nie więcej niż 50 $

PICkit 2 nie jest programistą produkcyjnym. Naprawdę musisz zdobyć ICD 3, który jest sklasyfikowany jako programista produkcyjny, jeśli chcesz mieć pewność, że urządzenia są programowane poprawnie. Alternatywnie, możesz kupić wstępnie zaprogramowane chipy od firmy Microchip lub dystrybutora, jeśli masz sfinalizowany kod.

Programowanie mikrokontrolerów jest zwykle małą częścią większego procesu testowania funkcjonalnego. Jaka jest reszta twojego planu testów?

Dla każdego nietrywialnego produktu będziesz musiał zaprojektować inną płytkę, aby przetestować płytkę w produkcji. Zwykle płyta testowa będzie miała interfejs komputerowy i będzie łączyć cel ze sprzętem testowym z możliwościami RS-232 lub GPIB. Następnie komputer może uruchomić skrypt, programując płytkę, a następnie wykonując odpowiednie testy.

Ta płyta testowa jest również przydatna do tworzenia oprogramowania sprzętowego. Wykonaj wystarczającą liczbę testów, aby wychwycić regresje w oprogramowaniu sprzętowym.

Początkiem płytki testowej jest prawdopodobnie obwód PICkit 2. Oprogramowanie jest open-source, zajmie się częścią programistyczną, ma poręczny bootloader i możesz go rozszerzyć, aby zrobić wszystko, czego będzie potrzebował twój test funkcjonalny.

Lubię pisać moją produkcję testować skrypty w Pythonie, ale myślę, że standardem branżowym jest Labview.

Jedną z metod, których możesz użyć, jest wykonanie zacisku lub czegoś podobnego do stanowiska testowego ( przykładowy film) z szpilkami pogo, aby nie trzeba było kołki lutownicze do złączy programujących. Złącze krawędziowe PCB, takie jak kabel dyskietek starego typu, może być tańszą opcją (ale bardziej wymagającą obszaru płytki).

Będziesz musiał wymyślić sposób zaprogramowania każdego mikrokontrolera, prawdopodobnie używając albo wielu programistów, albo plik wsadowy, jak zasugerował David. Można go połączyć z dużym przełącznikiem (być może jednym z przełączników obrotowych ze starej skrzynki rozdzielczej drukarki lub kilkoma przekaźnikami), aby ponownie podłączyć programator z jednego PIC do drugiego bez przesuwania złącza.

Techniki te mają również zastosowanie do innych kontrolerów programowalnych w systemie, chociaż te obsługujące JTAG mogą to jeszcze ułatwić, ponieważ JTAG TAP jest zaprojektowany do łączenia łańcuchowego, więc nie byłoby przenoszenia programatora z chipa na żeton. Również w przypadku układów scalonych, takich jak AVR, które mogą używać zwykłych poziomów logicznych do programowania, przełączanie mogłoby stać się łatwiejsze.

Istnieje narzędzie wiersza poleceń o nazwie PK2CMD dla systemów Windows i Linux, które umożliwia programowanie plików PIC za pomocą PicKit (więc nie musisz używać MPLAB lub innego GUI). Możesz użyć swojego ulubionego języka skryptowego do stworzenia małego programu, który uruchamia poprawne polecenie PK2CMD po naciśnięciu klawisza. Dzięki temu komputerowa strona produkcji byłaby mniej pracochłonna (tylko 1 naciśnięcie klawisza na MCU), ale nadal potrzebujesz sposobu na podłączenie PicKit do każdego z 3 MCU.

Usługa programowania firmy Microchip jest bardzo tania, gdy ostatnio jej użyłem. Po pokryciu kosztów konfiguracji jest bardzo tania - grosze za chip za 12F - nie patrząc na te z wyższej półki. Mogą również wykonywać znakowanie / etykietowanie itp. Nawet jeśli zamierzasz zmienić FW, posiadanie wstępnie zaprogramowanego bootloadera może to ułatwić.

Dla programisty produkcyjnego lubię Asix Presto - mnóstwo opcji takich jak serializacja i bardzo szybkie