Myślę, że różnice można sprowadzić do kilku kluczowych punktów: Po pierwsze, płyty zaprojektowane do emulacji ASIC mogą mieć kilka bardzo dużych układów FPGA, które zwykle zapewniają głównie zasoby logiki czystej tkaniny (w przeciwieństwie do plasterków DSP, twardego adresu IP rdzeni i transceiverów) z wieloma połączeniami między nimi w porównaniu ze „normalnymi” płytami deweloperskimi, które zwykle mają tylko jeden FPGA średniej klasy. Po drugie, płyty przeznaczone do emulacji ASIC zwykle nie mają zbyt wielu urządzeń peryferyjnych, zwykle po prostu wyłamane styki IO i serializatory oraz prawdopodobnie niektóre moduły pamięci, w przeciwieństwie do zwykłych płyt deweloperskich FPGA, które zwykle zapewniają „zlew kuchenny” różnych urządzeń peryferyjnych. Płyty emulacyjne ASIC będą również zawierać dedykowane sieci dla zegarów, resetów i innych globalnych sygnałów. Producenci płyt emulujących ASIC mogą również dostarczyć różne pakiety oprogramowania i HDL IP, które mogą pomóc w wykorzystaniu emulatora ASIC.

Jeśli twój projekt pasuje do pojedynczego FPGA, nie ma większego znaczenia, jaką płytkę otrzymasz, o ile FPGA jest wystarczająco duże i ma wszelkie potrzebne połączenia. Jeśli jednak trzeba go podzielić na kilka układów FPGA, prawdopodobnie będziesz chciał uzyskać kartę specjalnie przeznaczoną do emulacji ASIC.

Płytki do prototypowania ASIC są zwykle większymi urządzeniami FPGA z większą liczbą wejść / wyjść, z wejściami / wyjściami doprowadzonymi do nagłówków i prawie bez urządzeń peryferyjnych na płycie.

Platformy ewaluacyjne FPGA mają nieco mniejsze układy, mniej nagłówków I / O i więcej wbudowanych urządzeń peryferyjnych, takich jak DDR, Ethernet, HDMI i tak dalej.